Mijn blonde lab Charlie was 8 weken toen ik met haar
puppytraining ging doen bij Brigitte en Martin van Exarcio. Dat is inmiddels
3,5 jaar geleden. Van ongeleid projectiel die alles super leuk vond, behalve
mij, groeide ze uit tot een... tja... ‘geleid
projectiel’ noem ik het maar. Mede dankzij Brigitte die bleef geloven dat het ‘goed
kwam’ met dat luisteren. De puppytraining ging over in behendigheid en ik vond
het heerlijk zo bezig te zijn met haar, hoe vermoeiend het soms ook was omdat
Charlie bij het zien van de rood-witte paaltjes van de hordes zowat gek van enthousiasme
werd. Werd helaas, want een half jaar geleden moesten we stoppen. Charlie was
weer mank nadat ze zich tijdens een wandeling in het bos op een dennenappel gestort
had en er werd artrose geconstateerd. Zo jong! Maar dat kan dus. Mijn jonge overactieve,
blije hond die zo gelukkig wordt van rennen in bossen met andere honden, zich storten
op tennisballen en hondenparcours lopen. Arm beestje. Dus doen we het iets
rustiger aan. Minder ballen en geen behendigheid meer, maar wel spelen met
andere honden in de bossen en veel zoekspelletjes. Liever een iets korter maar
tof hondenleven dan eentje aan de lijn.
Gisteren gaf ik Brigitte dit aandenken aan Charlie. Om haar
te bedanken voor een super toffe tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten